مشاهده‌ی متعدد گونه‌های دریایی در خارج از زیستگاه اصلی آن‌ها، باعث افزایش حساسیت دانشمندان و توجه بیشتر مجامع بین‌المللی در ابتدای دهه‌ی ١٩٨٠ گردید. این امر باعث آغاز یک اقدام جدید جهانی برای وضع قوانین و مقررات لازم به منظور کاهش و کنترل جابجایی گونه‌های دریایی گردید.کنوانسیون حقوق دریاها در سال ١٩٨٢ از دولت‌های عضو خواست تا اقدامات لازم به منظور جلوگیری و کاهش آلودگی دریایی ناشی از به‌کارگیری دانش فنی در حوزه حاکمیت و صلاحیت یا کنترل خود یا معرفی عمدی یا غیرعمدی گونه‌های غیربومی یا جدید به هر یک از اجزاء خاص محیط‌زیست دریایی که بتوانند باعث ایجاد تغییر معنی‌دار و مضر در محیط گردند را  به عمل‌آورند.

با شدت گرفتن پیامدهای ناشی از معرفی گونه‌های دریایی به اکوسیستم‌های جدید و در جریان برگزاری کنفرانس بین‌المللی محیط‌زیست و توسعه (ریو) در سال 1983، سازمان بین‌المللی دریانوردی، مسئول بررسی و تصویب مقررات لازم در خصوص تخلیه‌ی آب توازن به دریا به منظور جلوگیری از انتشار گونه‌های غیربومی گردید. در سال ١٩٩٢ کنوانسیون تنوع زیستی (CBD)  با هدف حفظ تنوع زیستی، استفاده‌ی پایدار از گونه¬ها و سهیم شدن عادلانه و برابر در مزایای حاصل از کاربرد منابع ژنتیکی تدوین شد. این کنوانسیون از دولت‌های عضو می‌خواهد تا به نحو مقتضی، از ورود گونه‌های غیربومی که اکوسیستم‌ها و زیستگاه‌های گونه‌های دیگر را به خطر می‌اندازند، جلوگیری نموده و آن‌ها را تحت کنترل درآورده یا نابود سازند.

پیش‌ازاین و در سال ١٩٩١، سازمان بین‌المللی دریانوردی، کار تدوین و تصویب دستورالعمل‌های داوطلبانه‌ای تحت عنوان “دستورالعمل‌های جلوگیری از معرفی گونه‌های ناخواسته‌ی دریایی و پاتوژن¬ها از طریق تخلیه‌ی آب توازن و رسوبات کشتی‌ها” را به اتمام رسانده بود. در ادامه‌ی این تلاش‌ها، نهایتاً در 13 فوریه سال 2004، کنوانسیونی با نام کنوانسیون بین‌المللی مدیریت آب توازن (BWM)  تدوین شد.

برچسب ها